Rozdział XIII

- Hej, co tam? - Arek uniósł głowę zdziwiony. Przed nim stała jakaś blondyna o niebieskich oczach.  Miała na sobie mini i bluzkę na ramiączkach. "Na twarzy to ma chyba z kilo tapety".
- My się znamy? - zapytał.
- Nie, ale możemy się poznać - uśmiechnęła się - Kasia jestem, a Ty Arek?
- Tak, skąd znasz moje imię? - popatrzył na nią podejrzliwie.
- Natalia dużo mi o Tobie mówiła, chyba się jej spodobałeś.
- Ty jesteś przyjaciółką Natalii, czy koleżanką?
- Przyjaciółką, gdybym była koleżanką raczej by mi o Tobie nie opowiadała. Natalia to skryta dziewczyna.
- Aha, miło mi poznać. - uśmiechnął się do niej - Naprawdę często o mnie mówi?
- Heh, od trzech dni bezustannie.
- Ooo ciekawe. Przed chwilą z nią rozmawiała i nawet nie chciała mi powiedzieć czy mam u niej jakiś szanse.
- Już mówiłam, że jest nieśmiała.
- No skoro tak, to rozumiem.
- Mam prośbę. Nie mów jej, że gadaliśmy - mrugnęła do niego.
- Nie ma sprawy. Ej, ja muszę już lecieć, bo się spóźnię. Dzięki za informację i do zobaczenia. - pomachał jej i wbiegł do budynku.

Kaśka szła zadowolona z siebie. Nie spodziewała się, że tak dobrze i łatwo jej pójdzie. Miała nadzieję, że chłopak nie powie nic Natalii. Teraz muszę jeszcze nakłonić Łukasza do spotkania i wszytko będzie tak jak chcę. "A teraz czas się przygotować na jutrzejszą imprezę u Maćka. Muszę kupić buty, sukienkę i ..."

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bardzo mi przykro, że nie pojawiają się żadne komentarze pod rozdziałami ;c

czuje
twoj
smak
slysze
jak
ci
bije
serce

<3

Rozdział XII

Arek szedł przed siebie i myślał. "Może za wcześnie to wszystko zacząłem?". Kopnął kamień, który akurat leżał na drodze. Już sam nie wiedział czy to z rozdrażnienia, smutku, złości. "Ciekawe czy ten całus w policzek taki wymuszony, czy od serca. Chłopie świat się nie zawalił!". Usiadł na ławce przed budynkiem. Została mu jeszcze samotna godzina do rehabilitacji.

- Co? Oszalałaś? - Łukasz popatrzył na nią ze złością - Wiesz co mogło się stać, gdybym nie wyhamował? Ty byś nie żyła, a ja musiał bym się ciągać po sądach! - wstał od stolika i odszedł.
- Poczekaj proszę! Miałam Ci wszystko wyjaśnić! - Natalia szarpnęła go za rękaw.
- Nie chcę Cię słuchać. Już mi wystarczająco dużo wyjaśniłaś!
Dziewczyna spojrzała na niego ze łzami w oczach. Odwróciła się i pobiegła przed siebie. "Wszystko się wali!". Chciała jak najszybciej znaleźć się sama. Była raniona przez wszystkich dookoła i sama też raniła innych. Nagle poczuła szarpnięcie i znalazła się w czyichś ramionach. Nie wiedziała czyje to ręce, ale wiedziała, że musi się wypłakać. 
- Ciii, nie płacz już.
- Łukasz? Czemu... czemu wróciłeś?
- Bo mi na Tobie zależy - złapał ją za podbródek i uniósł jej twarz - przepraszam, że tak zareagowałem.
- Możemy pójść do mnie do domu i tam porozmawiać? - spojrzała na niego z wymuszonym uśmiechem.
- Nie ma sprawy - złapał ją za rękę i poszli.

- To teraz słuchaj i nie mów nic, dopóki ja nie skończę. Tydzień temu, w ten dzień, w który mnie potrąciłeś, zerwał ze mną chłopak. Czułam się jakby cały świat się walił. Poszłam z przyjaciółką na zakupy, gdy wychodziłyśmy i zobaczyłam jak te samochody jadą, coś mnie tknęło i chciałam skończyć pod kołami jednej z tych maszyn. Niestety trafiło na Twoją... Chociaż teraz w sumie nie żałuję, że przeżyłam i to byłeś Ty - pocałowała go nieśmiało w policzek.
- Oj Natuś -  przytulił ją do siebie - chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi. Wiem, że nie jesteś gotowa na nowy związek i uszanuje to, ale wiedz, że będę czekał.
- Dziękuję, mam jeszcze jedno pytanie. - spojrzała na niego, a on znów ujrzał w jej oczach ten błysk - Czy Ty czekałeś przez te wszystkie dni jak byłam nieprzytomna, czuwałeś przy moim łóżku?
- Tak, nie mogłem Cię zostawić, dopóki nie byłem pewny, że nic groźnego Ci nie jest.
- Dziękuję, naprawdę bardzo Ci dziękuję - tym razem pocałowała go w usta.

Rozdział XI

Łukasz popatrzył na wyświetlacz telefonu "1 nowa wiadomość od Kaśka". "Jeju, co ona ode mnie chce?" Wcisnął odbierz i przeczytał: "Hej, czy moglibyśmy się dzisiaj spotkać? ;***" Chłopak spojrzał na telefon wkurzony i odpisał: "Nie, nie możemy, zrozum to koniec!". Szedł właśnie w odwiedziny do Natalii, a raczej chciał ją przeprosić, że tak zareagował. Niestety w szpitalu powiedzieli mu, że ją wypisano. "A ja nie ma nawet jej numeru, ehhh".

Natalia zabrała rękę i wsadziła ją do kieszeni. Poczuła, że ma w niej jakąś kartkę i wtedy przypomniała sobie o Łukaszu. Popatrzyła zdenerwowana na Arka. Nie wiedziała co mu powiedzieć, chciała się jak najszybciej spotkać z Łukaszem. Musiała mu wreszcie powiedzieć prawdę.
- Arek, ja nie wiem. Znamy się tylko trzy dni, jak dla mnie to za wcześnie. Muszę pomyśleć - Natalia spojrzała na niego speszona.
- Rozumiem, nie będę Cię popędzał - uśmiechnął się do niej, ale widać, że był trochę smutny.
- Ej mam prośbę, dzisiaj nie pójdę na rehabilitacje. Mógłbyś wymyślić mi jakąś wymówkę? - zapytała go z niepewną miną.
- Okej, nie ma sprawy.
- Dziękuję, to ja lecę - pocałowała go w policzek i poszła w stronę swojego domu.

Łukasz czekał na dziewczynę przed szpitalem. Umówiła się z nim jakieś 5 minut czemu. Miał nadzieję, że wreszcie wytłumaczy mu wszystko.
- Hej - Natalia uśmiechnęła się do niego - chciałam z Tobą porozmawiać. Może pójdziemy do tej kawiarni obok?
- Chodźmy - chłopak nie chciała tracić czasu.
Weszli do kawiarni i usiedli przy stoliku dla dwojga.
- Zamawiasz coś do picia? - zapytał Łukasz.
- Nie, dzięki, jestem po obiedzie.
- Okej, to o czym chciałaś porozmawiać?
Dziewczyna wzięła głęboki wdech. To co miała mu do powiedzenia, nie było łatwe, ale im szybciej to zrobi, tym lepiej.
- Pamiętasz jak wtedy w szpitalu chciałam Ci coś powiedzieć, ale przeszkodziła nam moja przyjaciółka? - zapytała, zaciskając ręce na serwetce.
- Tak, pamiętam.
- Otóż, chciałam Ci powiedzieć, że wtedy ten wypadek... Eh nie wiem jak Ci to powiedzieć.
- Normalnie, spokojnie - wziął ją za ręce - powiedz i będziesz miała z głowy.
- Okej... Specjalnie weszłam pod koła Twojego samochodu...

Rozdział X

Arek nie mógł zasnąć. Przewracał się z boku na bok i wciąż o niej myślał. Godzinę po wyjściu z zajęć dostał sms-a od Marka: "Bądź o 16 pod budynkiem, gdzie mamy rehabilitacje". Zastanawiał się co kumpel znów wymyślił. Nie znali się długo, ale on i tak już tyle razy zaskoczył Arka, że ten już nie wiedział czego ma się spodziewać. Po godzinie rozmyślań zasnął.

Natalia wyszła ze szkoły i od razu skierowała się w stronę budynku gdzie miała ćwiczenia. Wiedziała kogo tam spotka, ale się denerwowała. "Ej daj sobie spokój, to tylko kolega". Spojrzała w stronę wejścia. Stał już tam oparty o murek.

- Hej - uśmiechnęła się do niego.
- Ooo, cześć, to jest chyba ta tajemnica, o której nie chciał mi powiedzieć Marek - wyszczerzył się do niej, a ona zaśmiała się cicho.
"Jeju, chyba oszalałem, jaki ona ma śliczny śmiech i te oczy jak się błyszczą. Chłopie opanuj się".
- Yyhym - dziewczyna odchrząknęła - słuchasz mnie?
- Sorki zagapiłem się - nawet nie wiedział, że się zaczerwienił.
- Widzę - Natalia popatrzyła na niego niepewnie - pytałam Cię, czy nie wiedziałeś o tym, że mam tu być?
- Nie, Marek powiedział, że mi nie powie o co chodzi, że sam zobaczę.
- Aha, może się przejdziemy, mamy jeszcze 2 godziny do rehabilitacji - spojrzała na niego pytająco.
- No, spoko nie ma sprawy - powiedział i skierował się w stronę parku.
Szli i rozmawiali ze sobą o szkole, rehabilitacjach, muzyce, filmach. W pewnym momencie Arek złapał ją za rękę. Natalia spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem, ale nie wyrwała ręki. Wiedziała, że podoba się Arkowi od tamtych zajęć. Nie umiał tego ukryć. Natomiast ona wciąż jeszcze myślała o Damianie. Zastanawiała się czy powiedzieć o tym Arkowi. "Nie, mam jeszcze czas. Nie musi o wszystkim na razie wiedzieć". Spojrzała na jego twarz. Był przystojny, musiała to przyznać. Szatyn o brązowych oczach i bardzo uwodzicielskim uśmiechu. Ubierał się w dresy, adidasy i luźne bluzy z kapturem.
- Natalia, mam pytanie - wiedziała, że się denerwuje więc dla odwagi ścisnęła mocniej jego rękę.
- Słucham?
- Czy, czy miałbym u Ciebie jakieś szanse? Wiem, że to trochę za wcześnie, ale chciałbym wiedzieć.

Rozdział IX

- Natalia ćwicz! - krzyknęła z drugiego końca sali pani Anna - ręka Ci się szybciej zrośnie, a tak jak będziesz byle jak wykonywała ćwiczenia możesz mieć potem problemy.
"Jeju, jak ja nienawidzę tej rudej małpy. Już cała sala zna moje imię i wie co mi jest." Natalia nawet nie zauważyła, że powiedziała to na głos i chłopak ćwiczący obok niej zaczął się śmiać. Dziewczyna zaczerwieniła się.

Arek popatrzył na dziewczynę siedząco obok niego. Przyglądał się jej od pierwszych zajęć, ale dopiero dzisiaj postanowił się do niej bardziej zbliżyć. Była ładna, długie czarne włosy sięgały jej do ramion, miała brązowe oczy i śliczny uśmiech. "Chyba mnie zauroczyła".
- Arek! Ej żyjesz? - to Marek, jego kolega z rehabilitacji go wołał - co Cię tak zamurowało?
- Nic, nic. Zmęczony jestem po zajęciach - odpowiedział wymijająco chłopak.
- A to Twoje "zmęczenie", to ta ślicznotka co tam siedzi?
No tak, mógł się spodziewać, że Marek wszystko wie, mimo, że znają się tylko miesiąc.
- Aż tak było widać, że się na nią gapię? - zapytał zaniepokojony Arek.
- Hehehe i to jeszcze jak. Jak dziewczyna na Ciebie spojrzała to się, aż zarumieniła. - Marek spojrzał na kumpla z rozbawieniem.

Marek przyglądnął się dziewczynie, a potem koledze. Pasowali by do siebie, ale wiedział, że Arek jest strasznie nieśmiały. Nagle w głowie zaświtał mu pomysł.
- Ja już muszę lecieć - powiedział do Arka - spotkamy się jutro tu na zajęciach. Na razie.
- Cześć. - odkrzyknął za nim kolega.
Marek stanął przed budynkiem, gdzie odbywały się rehabilitacje i czekał. Wreszcie ją zauważył.
- Natalia! - dziewczyna odwróciła się speszona.
- Tak? Słucham?
- Yyy ... mam do Ciebie sprawę - zaczął niepewnie chłopak - chodzi o mojego kolegę Arka, tego co siedział koło Ciebie na zajęciach.
- O co chodzi? Mógłbyś dokładniej? - zniecierpliwiła się Natalia - Spieszę się.
- Okej, to czy mogłabyś jutro być o 16 tutaj koło budynku?
- Ale po co? - spojrzała na niego i uśmiechnęła się niepewnie.
- Zobaczysz - powiedział Marek i odszedł uśmiechając się do siebie.

Rozdział VIII

Damian szedł wzburzony przed siebie. Sam dokładnie nie wiedział czemu zerwał z Natalią. Byli parą ponad rok, a on nagle wpadł na pomysł, że z nią zerwie. "Muszę ją jak najszybciej znaleźć, ale w sumie po co? Przecież ona mnie wygoni, jak mnie zobaczy". Nagle w oddali zauważył znajomą sylwetkę. "Natalia". Gdy wypowiedział to imię w myślach, posmutniał. Szła w jego stronę, była uśmiechnięta, co go zdziwiło. "No tak, tak się na nią zapatrzyłem, że nie zauważyłem jej rodziców. Zaśmiał się sam do siebie, ale po chwili oprzytomniał. "Człowieku dopiero z nią zerwałeś, a teraz się śmiejesz?"

Natalia cieszyła się, że wreszcie wypuścili ją ze szpitala. Wreszcie wróci do swojego domu i do swojej szkoły ... chciałaby wymienić jeszcze jedną osobę, ale wiedziała, że już nigdy nie powie o nim "mój".
- Natuś chodź - powiedział tato, ale ona nie mogła się poruszyć.
Parę metrów przed nią stał on. Chciała uciec, ale nie mogła. Nogi przyrosły jej do chodnika. Nie docierało do niej co mówią rodzice. Widziała tylko jego. Te błękitne oczy - zawsze śmiała się, że kiedyś w nich utonie; brązowe kręcone włosy, krótko ścięte; usta ... tak pamiętała te pocałunki, i każdy ich ruch, gdy mówił, jak bardzo ją kocha; nos - trochę garbaty, ale to stało się jakieś trzy miesiące temu, jak pobił się o nią z jakimś kolesiem. "Natalia obudź się" - nakazała sobie w myślach.
- Przepraszam, zamyśliłam się - powiedziała dziewczyna i szła dalej z rodzicami.
Mijając go przywitała się, tak nakazywał jej honor. Nie była szczęśliwa, że są dla siebie tacy obojętni, jeszcze przedwczoraj wtulała się ... "Przestań! Zapomnij o nim!".

Chłopak patrzył jak dziewczyna go mija. Nie wiedział czy to przywitanie było skierowane do niego czy do słupa przy którym stał. Nawet na niego nie spojrzała, tylko przez ułamek sekundy. Wiedział, że ją zranił, ale nie spodziewał się takiego zachowania. "Czemu ja o niej tyle myślę? Przecież powiedziałem jej, że nic do niej nie czuję". Damian obejrzał się jeszcze raz za dziewczyną, długie włosy spływały jej poza łopatki. Chciał za nią pobiec, przeprosić i błagać, żeby do niego wróciła, ale wiedział, że ona dwa razy do tej samej rzeki nie wchodzi. Stracił ją na zawsze ... 

Rozdział VII

Nagle na telefonie Maćka ukazał się komunikat "1 nowa wiadomość". Kliknął odbierz i ukazała mu się wiadomość. Od Emilki: Hej ;*** Przykro mi, ale nie mam ochoty na imprezę ;/ Do Emilki: Czemu? ;c Od Emilki: Natalia jest w szpitalu ... dlatego ;c Wiesz, że bez niej na żadną imprezę nie idę!
- Co? - Maciek popatrzył na telefon jak wmurowany.
- Stary co jest? - Damian popatrzył na Maćka zdziwiony.
- Natalia jest w szpitalu.
- Co? Jak to? - spytał kumpel, ale Maciek już mu nie odpowiedział, bo dzwonił do Emilki.

- Normalnie, jest w szpitalu - powiedziała Emilka wracając ze spaceru z Alexem - potrącił ją samochód.
Usłyszała trzaski w telefonie i usłyszała inny głos.
- Czy nic jej nie jest?
- Yhym ... mogę wiedzieć kto Ty?
- Damian, co Ty nie rozpoznajesz mnie?
Dziewczyna myślała przez chwilę czy się nie rozłączyć, ale postanowiła, że powie co myśli o tym ...
- Co Cię tak nagle obchodzi Natalia, dzień temu z nią zerwałeś, a teraz nagle wypytujesz o nią? - spytała wkurzona Emilka.
- Gdzie ona leży? - Damian jakby w ogóle nie słyszał agresji w głosie koleżanki.
- Jak myślisz, że Ci powiem ...
- Emi, Emi - przerwał jej Maciek - sorki za niego, mogę wiedzieć, gdzie ona leży?
- Nie powiem Ci, bo powiesz Damianowi - powiedziała dziewczyna i się rozłączyła.

- Widzisz co narobiłeś? - Maciek popatrzył z furią na kolegę - mogłem się wszystkiego dowiedzieć, a teraz nawet mi, nie powiedziała gdzie leży.
- I tak się dowiem - powiedział wzburzony Damian i wyszedł od kolegi.

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zapraszam do czytania VII już rodziału ;))

CzujęTwójSmakSłyszęJakCiBijeSerce ;***